Աշխարհի գրողներին, հատկապես մանկագիրներին
Աշխարհի գրողներին, հատկապես մանկագիրներին
Սա կոչ է կոչերի ունայնության մասին։
Ամբողջ աշխարհի քաղաքակիրթ երկրների ղեկավարները, միջազգային կազմակերպությունները, սենատորներն ու բարձր ներկայացուցիչները, լրագրողները Լաչինի միջանցքի բացման համար կոչեր են կոչում ու գոչում, իսկ մի ինքնավստահ տիրակալ թքած ունի այդ ամենի վրա։ Ո՞նց փրկենք նրանց պատիվը։ Նրա հրամանով Արցախի Հանրապետությունը Հայաստանին կապող միակ, միջազգայնորեն ընդունված, 2020 թվի նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրով հաստատված, ռուսական խաղաղապահներով հսկվող միջանցքի վրա կառուցել է վիշապ-անցակետ։ Թույլ չի տալիս ել ու մուտ։ Արդեն յոթ ամսից ավելի սովի ճիրանները սեղմում են արցախցիներին։ Միջազգային կարմիր խաչի մեքենայից առևանգում են 68-ամյա հիվանդ տղամարդու։ Միջնադարյան ինկվիզիցիայի համառությամբ խարույկ են վառել բոլոր մարդասեր հոգիներում։ ԿԽՄԿ-ն շփոթահար և անզոր նայում է փակ անցակետի երախին։ Եվս մի լացակումած անտեր։
Արդարադատության աստվածուհի Ֆեմիդան կրկնակի, եռակի, քառակի, հարյուրակի ժապավեններով փակում է փակ աչքերը, չտեսնելու ՄԱԿ-ի Արդարադատության միջազգային դատարանի վճռի հանդեպ Ադրբեջանի կողմից արհամարհական, ոտնահարող, ձեռառնոցի վերաբերմունքը։ Խեղճ Ֆեմիդա։ Ոճիրը կա, պատիժը՝ ոչ, դատը կա, դատաստանը՝ ոչ։
Եռակողմ հանդիպումները (ԵՄ, Հայաստան, Ադրբեջան, ապա Ռուսաստանի և հետո ԱՄՆ-ի մասնակցությամբ) ավարտվում են, և Ալիևը շարունակում է նույն հայատյաց ոճով, նրա հրամանով կրակում են Արցախի ու Հայաստանի սահմաններին ու դիրքերին, հողագործների վրա։ Նա իբր խաղաղության ջատագով է, սակայն միևույն պահին Բաքվի պետական հեռուստատեսությունը ֆիլմ է ցուցադրում Արևմտյան Ադրբեջանի մասին, որը իրականում Հայաստանի մասին է։ Ոնց հավատալ այս երկերեսանի քաղաքականությանը, որի վարպետ-դաստիարակն է Թուրքիան, հանրահայտ հայոց ցեղասպանության անպատիժ իրագործողը։ Սպառնալիքների, ոտնձգությունների ու ռեալ կրակոցների մեթոդով իրենց բնիկ օջախներից փորձում են դուրս մղել արցախցիներին և հետո անցնեն Հայաստանին։ Աշխարհի բաց աչքերի առջև է բեմադրվում այս տրագիկոմեդիան, մեզ համար՝ ողբերգություն, մյուսների համար՝ կատակերգություն։ Սուտը, խաբեությունը, անտարբերությունը գիշանգղի պես պտտվում են այս տարածքների վրա։
Բարության նկատմամբ չարի այս լպիրշությունը, հավատացած եմ, թույլ չեք տա մտնի ձեր տողերի մեջ, իսկ եթե մտնի՝ վերջում խիստ կպատժվի։
Սակայն իրական աշխարհում Ֆեմիդան ևս մի ժապավեն է կապում աչքերին՝ չտեսնելու Արցախի 120.000 բնիկների, որոնց մեջ 30.000 մանուկների, 2000 հղիների չարչարանքի տեսարանները։ Երեխաները, որ Աստված տա ծնվեն, ի՞նչ են ճչալու այս արդարադատության, այս աշխարհի և գրողների, հատկապես մանկագիրների ականջներին, երևի սա՝ անխիղճ ղեկավարներին մարդ լինելու կարճ ու պարզ ճանապարհ ցուցանեք, հանուն արևի տակ սիրով ապրելու հավատի։ Որևէ տիրան լսի, թե չլսի, Ֆեմիդայի պես գրողը չպետք է աչքերը և ականջները փակի, միամիտ համոզվածությամբ՝ մեկ է, բարին կհաղթի չարին։
Աշխարհի հարգարժան գրչընկերներ, եկեք միասին փրկենք ՄԱԿ-ի, ԵՄ-ի, ԵԽԽՎ-ի և այլ միջազգային կազմակերպությունների, երկրների ու լրագրողների, հատկապես մանկան պես լացակումած ԿԽՄԿ-ի արժանապատվությունը։
ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԳՐՈՂՆԵՐԻ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱԳԱՀ
To the world writers, especially writers for children
This is an appeal about the vanity of appeals.
Leaders of the civilized countries of the whole world, international organizations, senators and high representatives, journalists are calling and shouting for the opening of Lachine Corridor, but a self-confident ruler does not care about all that. How can we save their honor? By his order on the corridor between Republic of Artsakh and Armenia built a dragon-checkpoint, which is the only internationally accepted connection confirmed by the agreement of November 9, 2020, guarded by Russian peacekeepers. It does not allow going in and out. For more than seven months, the people of Artsakh have been gripped by hunger. A 68 year-old sick man is kidnapped from the car of the International Red Cross. With the persistence of the medieval inquisition, they lit a fire in all humanist souls. The ICRC looks confused and powerless at the closed checkpoint. One more crying homeless.
Themis, the goddess of justice, closes her closed eyes with double, triple, quadruple, hundredfold ribbons, so as not to see the contemptuous, trampling, and hand-wringing attitude of Azerbaijan towards the judgment of the UN International Court of Justice. Poor Themis! The crime is there, the punishment is not, the trial is there, the judgment is not.
The tripartite meetings (with the participation of the EU, Armenia, Azerbaijan, then Russia and then the USA) end, and Aliyev continues in the same anti-Armenian style, by his order they shoot at the borders and positions of Artsakh and Armenia, and at agriculturists. He is allegedly a supporter of peace, but at the same time, Baku state TV is showing a film about Western Azerbaijan, which is actually about Armenia. How to believe in this two-faced policy, whose master-educator is Turkey, the unpunished implementer of the famous Armenian Genocide? Using the method of threats, harassment and real shootings, they are trying to push the people of Artsakh out of their native places and then cross over to Armenia. This tragicomedy is being staged before the eyes of the world; for us it is a tragedy, for others it is a comedy. Lies, deceit, and indifference hover over these territories like a viper.
I am sure you will not allow this sloppiness of evil over kindness to enter your lines, and if it does, it will be severely punished in the end.
However, in the real world, Themis puts a blindfold on her eyes so as not to see the scenes of suffering of 120,000 native people of Artsakh, including 30,000 children and 2,000 pregnant women. God bless, the children will be born. What will they scream in the ears of this justice, this world and writers, especially writers for children, perhaps this: show the ruthless leaders a short and simple way to be human, for the faith of living under the sun by love. Whether any ruler listens or not, a writer like Themis should not close her eyes and ears, with the naive conviction that good will win over the evil.
Dear pen pals of the world, let us together save the dignity of the UN, EU, PACE and other international organizations, countries and journalists, especially the ICRC, which is crying like a child.
EDUARD MILITONYAN
CHAIRMAN OF THE WRITERS’ UNION OF ARMENIA
Aux écrivains du monde entier,
et plus particulièrement aux auteurs pour la jeunesse
C’est un appel sur la vanité de tous les appels lancés.
Les dirigeants des pays civilisés du monde entier, organisations internationales, sénateurs et représentants hauts placés, journalistes, tous ne cessent pas de faire appel et de clamer pour le déblocage du Corridor de Lachine, tandis qu’un souverain, imbu de sa puissance, les néglige impérieusement.
Or, la réputation de toutes ces forces progressistes en souffre et a besoin d’être réhabilitée. Par l’ordre de ce souverain un poste de passage, pareil à un dragon, a été dressé sur le seul corridor qui unit la République d’Artsakh à l’Arménie. Il est reconnu par la communauté internationale et confirmé par l’accord du 9 novembre 2020 et se trouve sous la surveillance des forces de maintien de la paix russes.
L’entrée comme la sortie du corridor sont interdites à tout trafic civil, commercial ou humanitaire, laissant le peuple de l’Artsakh affamé depuis plus de sept mois. Un patient de 68 ans, citoyen de l’Artsakh, évacué par le Comité international de la Croix-Rouge, a été enlevé par les gardes-frontières azerbaïdjanais.
Avec une persistance propre à l’inquisition médiévale, ils ont allumé le feu dans toutes les âmes humanistes. Le CICR semble confus et impuissant devant le poste de passage bloqué. Aussi, est-il un autre délaissé larmoyant.
Thémis, déesse de la justice, ferme ses yeux déjà clos avec des rubans double fois, triple fois, quadruple, même centuple fois dur, afin d’ignorer cette attitude dédaigneuse, transgressive et moqueuse de l’Azerbaïdjan envers la résolution de la Cour internationale de justice de l’ONU. Pauvre Thémis…Le crime est commis, mais le châtiment manque, la cause est entamée, mais le jugement n’est pas prononcé…
Les réunions tripartites (entre l’UE, l’Arménie, l’Azerbaïdjan, la Russie et ensuite les Etats-Unis) se sont terminées, mais Aliyev, dans son esprit arménophobe, continue ses barbaries : sur ses ordres, les frontières et les postes d’Arménie et d’Artsakh, les agriculteurs sont tiraillés. D’une part, il se présente au monde comme un soit disant partisan de la paix, mais d’autre part la télévision nationale de Bakou diffuse un film sur l’Azerbaïdjan occidentale, alors qu’il s’agit en réalité de l’Arménie. Est-ce possible d’avoir confiance en cette politique à “double face”, qui puise sa source de la Turquie, le fameux exécuteur du génocide arménien qui reste toujours impuni ? Se livrant à toute une série de manœuvres – menaces, incursions des frontières, fusillades des populations civiles – l’Azerbaïdjan tente d’expulser les Arméniens de l’Artsakh de leurs terres ancestrales, avant de poursuivre cette même politique envers les Arméniens d’Arménie. Cette tragicomédie se joue ouvertement sous les yeux du monde entier, comédie pour les uns, tragédie pour les Arméniens. Le mensonge, la tromperie, l’hypocrisie et l’indifférence tournent comme un vautour sur nos territoires.
Chers confrères, j’espère que vous n’allez pas vous permettre d’aborder ce sujet sur la démarche impertinente du mal contre le bien dans vos œuvres, sinon, cela sera sévèrement puni. Toutefois, dans le monde réel, Thémis ferme ses yeux encore plus fermement pour ignorer les scènes de souffrances de 120000 natifs d’Artsakh dont 30000 sont des enfants et 2000 des femmes enceintes. Les enfants qui viendront au monde, Dieu le veuille, qu’est-ce qu’ils vont clamer aux oreilles des écrivains, plus particulièrement aux auteurs pour la jeunesse ? Peut-être diront-ils : « Nous allons indiquer aux dirigeants impitoyables la voie la plus courte et la plus simple pour devenir humains au nom de la vie paisible sous le soleil ». N’importe quel tyran l’entendra ou pas, l’écrivain n’a pas le droit de fermer ses yeux pareils à Thémis, il n’a pas également le droit de fermer ses oreilles ayant cette conviction naïve qu’en fin de compte le bien triomphera contre le mal.
Chers confrères du monde, je vous invite à unir nos efforts pour sauver la réputation de l’ONU, de l’UE, de l’APCE et d’autres organisations internationales et des pays, ainsi que celle des journalistes et notamment de CICR qui est toujours dans un état larmoyant.
Edvard Militonyan
Président de l’union des écrivains d’Arménie
